Beijing – koud maar heel gastvrij

In 2004 reizen wij, Marc en Anja, met een rugzak een jaar over de wereld. In ongeveer drie maanden trekken we door China. We komen met de Trans Mantsjoerije Expres Beijing binnen en zullen via het zuiden van China doorreizen naar Vietnam. In vier blogs beschrijven we onze reis door China. Dit is het eerste blog.

Het Plein van de Hemelse Vrede en de Chinese Muur

We komen ’s morgens vroeg in Beijing aan met de Trans Mantsjoerije Express. We hebben besloten nog even met Dan mee te reizen. Hij heeft al een kamer gereserveerd in een hostel en hier afgesproken met een vriendin, Annika. Er is voor ons ook nog een kamer vrij, dus in plaats van de hele dag door Beijing te moeten sjokken zijn we om 7 uur ’s morgens van een kamer voorzien. Na een lekkere douche (dat was hard nodig na een week trein met alleen een wastafeltje) en een kort dutje gaan we Beijing in. We gaan naar het Plein van de Hemelse Vrede en de verboden stad. Geweldig om te zien! Het is gewoon bizar dat hier vandaan een keizer kon regeren terwijl hij volledig was afgesloten van de buitenwereld. Het Plein van de Hemelse Vrede is immens groot en er hangt een hele relaxte sfeer. Beijing bevalt ons erg goed. De mensen zijn ontzettend vriendelijk, we worden aangesproken door studenten die gewoon even hun Engels willen oefenen, je voelt je hier absoluut veilig en het is opvallend schoon. Dat laatste komt ook omdat de stad zich voorbereidt op de Olympische spelen in 2008. Je ziet hier ook best veel mensen in uniform, maar in tegenstelling tot Rusland maakt dat de sfeer totaal niet grimmig. We hebben wel wat meer last van de kou dan verwacht. Het is hier rond het vriespunt, maar na een dag buiten zijn we ondanks onze lagen kleren best verkleumd.

Hier staan we dan op één van de 7 wereldwonderen…

De volgende dag gaan we de Chinese muur bekijken. Hoewel Badaling het meest toeristische gedeelte van de muur is, besluiten we hier toch naar toe te gaan. We verwachten dat het met de toeristen in de winter wel zal meevallen, het is te koud voor een klim- en klautertocht over de muur en dit deel van de muur is makkelijk zelf te bereiken met de bus. Als we het goede bus nummer gevonden hebben, maakt de buschauffeur ons duidelijk dat de bus niet naar Badaling gaat. Een vriendelijke man die Engels spreekt stapt uit de bus (hij mist hierdoor zelfs z’n bus en moet de volgende nemen) om ons uit te leggen dat we beter een taxi kunnen nemen, omdat de bus wel de goede richting op gaat, maar het nog een eind lopen is en moeilijk te vinden. Hij werkt bij de overheid en laat z’n kaartje zien aan een taxichauffeur en regelt een hele goede prijs voor ons. Zeker met z’n vieren is dit geen slechte deal, dus we besluiten om ons maar te verwennen.

In Badaling mogen er dan weliswaar niet al te veel toeristen zijn; afschuwelijk toeristisch is het wel. We worden met een soort achtbaan de muur op getransporteerd en een paar torens verderop is een kabelbaan. Je kunt met een kameel op de foto en overal staan souvenirstands. Eenmaal op de muur valt het mee. Aangezien veel toeristen blijkbaar geen al te ondernemende wandelaars zijn, kun je vrij gemakkelijk uit het toeristische gebeuren lopen. Maar in de zomer moet je hier volgens mij niet zijn…. Het is jammer genoeg wat mistig, dus de foto’s zullen niet spectaculair worden, maar verder is het geweldig. Hier staan we dan op één van de 7 wereldwonderen. We lopen drie uur over de muur en dan begint het te sneeuwen. Tijd om terug te gaan naar Beijing en een warm restaurant op te zoeken. Je kunt hier echt heerlijk eten en het is nog spotgoedkoop ook. We gebruiken geloof ik wel allerlei bordjes of kommetjes verkeerd, want ze staan om ons te giechelen in de keuken.

Het dagelijkse leven in Beijing, de Zijdemarkt en het Zomerpaleis

De volgende dag moeten we afscheid nemen van Dan en Annika. Zij reizen veel korter rond dan wij en willen dus wat sneller naar het warme zuiden. Wij hebben inmiddels besloten Chinees Nieuwjaar in Beijing te vieren. We gebruiken de dag om even tot rust te komen en gewoon heerlijk door de stad te lopen. Het is schitterend weer en er heerst een gezellige drukte. De Chinezen bereiden zich duidelijk voor op een feestdag. Chinees Nieuwjaar is een echt familiefeest. De treinen en vliegtuigen zitten overvol met naar familie reizende Chinezen. We nemen ook even de tijd om wat dingen te regelen. We maken een grove planning van de rest van de reis door China en gaan een visum voor Vietnam en treinkaartjes naar Xian regelen. ’s Morgens slapen we lekker uit en volgens Marc ben ik een echte ” verwende bedorven westerling”, want ’s avonds kijk ik naar de Chinese televisie ook al versta ik er geen bal van. We gebruiken regelmatig de internetcomputer om even onze mail en het gastenboek te checken en de reisverslagen door te sturen. De computer staat in de hal van het hotel en die is niet al te best verwarmd, dus we zitten met dikke truien en handschoenen aan achter de computer. In de ruimte ernaast doen ze aan Karaoke met de volumeknop helemaal open….alles bij elkaar een apart sfeertje.

In het voorjaar zou ik hier rustig een paar uur met een boek kunnen gaan zitten

Op maandagmiddag gaan we naar de Zijdemarkt. Hier verkopen ze allemaal merkkleding die in China wordt gemaakt en daardoor erg goedkoop wordt verkocht. Er gaan verschillende verhalen over de echtheid. Na flink afdingen kopen we voor Marc een North Face fleece met windstopper voor 350 yuan (ongeveer 35 euro) en een jack voor 450 yuan (45 euro). Het lijkt ons toch behoorlijk echt. De buurman wil nog eens onder de prijs door, dus hier kopen we voor 190 yuan nog een windstopper fleece voor mij. Zelfs als het niet echt is, is het geen geld. Terug in het hotel gaat Marc met z’n jas onder de douche staan om de waterdichtheid te testen en het lijkt allemaal goed te werken. Ze hebben hier nog veel meer gave kleding, maar we kunnen het allemaal niet meesjouwen. Als het echt is, is het goedkoper om een stedentrip Beijing te boeken en hier flink in te slaan dan dit spul thuis te kopen.

Dinsdag gaan we naar het Zomerpaleis. Het weer is niet erg zomers. Het is zonnig en helder, maar het vriest en er staat een ijskoude snijdende wind. Eerst zijn we van plan om vanaf het metrostation te gaan lopen, maar het is nogal ver en het is zo vreselijk koud dat we besluiten om toch maar een bus te nemen. In de Lonely Planet staat welke bussen die kant op gaan en het zomerpaleis is makkelijk te herkennen, dus de halte kan niet missen. Het zomerpaleis is ontzettend mooi. Op een zonnig plekje uit de wind, tussen bonsai bomen en prachtige, kleurrijke Chinese gebouwen, met op de achtergrond het zachte geklingel van de chimes in de wind en het geluid van rustige Chinese muziek in de verte, kun je je voorstellen dat ik hier in het voorjaar rustig een paar uur met een boek zou kunnen gaan zitten. Hoewel het dan waarschijnlijk vreselijk druk is. Nu zijn er maar een handjevol mensen die zich wagen aan de kou. We dwalen de hele middag door het park en de gebouwen. In de zomer kun je hier bootjes huren en over de vijver varen. Die is nu bevroren. Er schaatst zelfs iemand op. Na een kop warme chocomel bij de marmeren boot besluiten we dat we het nu toch echt te koud vinden worden. Het is inmiddels vier uur geweest en het koelt nu snel nog verder af. Na een niet al te warme busrit komen we inmiddels behoorlijk verkleumd terug in het hotel.

Pekingeend

Na een beetje opgewarmd te zijn gaan we op zoek naar het Liqun Roast Duck restaurant om authentieke Peking eend te gaan eten. Het restaurantje ligt midden in de hutongs van Beijing, dus dat betekent dat we het in een wirwar van donkere steegjes zonder straatnaambordjes moeten zien te vinden. We hebben een visitekaartje en daarmee vragen we steeds de weg. De lokale mensen zijn heel vriendelijk en wijzen ons graag de weg, maar ze spreken geen Engels. Dus ze wijzen wel naar rechts en dan naar links, maar welke steeg we nou moeten afslaan…? Uiteindelijk vinden we het en het was de moeite van het zoeken waard.

Binnen een half uur staat de kok voor ons een heerlijke geroosterde eend aan te snijden, die we eten met een soort pannenkoekjes, saus en heerlijke groente gerechten.

Het restaurant was eigenlijk vol, maar er wordt voor ons nog ergens een tafeltje en een paar stoelen neergezet. De stoelen zijn een beetje oude en bovendien gebouwd op Chinezen. Ineens zie ik Marc onder de tafel verdwijnen…..de stoel kon een stevige Hollander niet langer verdragen. Tot grote hilariteit van de Chinezen om ons heen. Maar gelukkig heeft niemand zich verder bezeerd, dus gaan we verder op een andere stoel. Binnen een half uur staat de kok voor ons een heerlijke geroosterde eend aan te snijden, die we eten met een soort pannenkoekjes, saus en heerlijke groente gerechten. Alleen verwarming kennen ze hier niet echt. Het is zo koud dat iedereen z’n jas aanhoudt en dat we op het laatste zulke koude handen hebben dat we bijna niet meer met stokjes kunnen eten. Volgens onze thermometer (hangt standaard aan onze dag rugzak) is het 4 graden. Dat is dan nog altijd 22 graden warmer dan buiten, want daar is het inmiddels -18 geworden. Na het eten gaan we snel terug naar het hotel om warm te worden…

Chinees Nieuw Jaar

Op 21 januari vieren we het Chinees oudjaar. We hadden ons een voorstelling gemaakt van een groot feest op het plein van de Hemelse Vrede met aftellen naar 12 uur en dan een gigantisch Chinees vuurwerk….maar het blijkt een echt familiefeest te zijn, wat gezellig thuis gevierd wordt. Bovendien is vuurwerk officieel verboden in Beijing…

Overal staan kraampjes waar ze de meest rare dingen aan satéstokjes verkopen en de kinderen eten geglazuurde appeltjes aan een stokje en suikerspinnen.

Wij vieren het dus in stijl op onze hotelkamer met een biertje achter de t.v. De Chinese zender vermaakt ons met een met een soort galashow, waar alleen de reclame en de trekking van de staatsloterij aan ontbreken. Om 12 uur blijken veel mensen zich weinig van het verbod aan te trekken en kunnen we dus wel vuurwerk kijken. Het is maar goed dat er op het Plein van de Hemelse Vrede niets te doen is, want het is veel te koud om naar buiten te gaan. In tegenstelling tot wat wij gewend zijn, vieren de Chinezen meer het nieuwe jaar dan oudejaarsavond, want de volgende dag is het gezellig druk in de straten. Het is schitterend weer en iedereen gaat er met de familie op uit, de stad in. Overal staan kraampjes waar ze de meest rare dingen aan satéstokjes verkopen en de kinderen eten geglazuurde appeltjes aan een stokje en suikerspinnen. We hopen nog ergens de traditionele drakendansen te zien, maar helaas kunnen we die niet vinden. Geen Chinees kan ons vertellen waar dit zou moeten zijn. In plaats daarvan gaan we naar de Tempel van de Hemel, waar ook veel Chinezen nieuwjaarsdag doorbrengen.

In de trein naar Xian

Nu maar hopen dat ze ons ook het goede treinkaartje hebben verkocht, want de plaatsnaam is voor ons niet te herkennen….

Daarna moeten we ons klaar gaan maken voor onze treinreis naar Xian. Omdat veel Chinezen voor het Spring Festival (Chinees Nieuwjaar) naar familie reizen, zijn de treinen vlak voor het festival overvol en is er geen treinkaartje te krijgen. Daarna ligt het land een week tot 10 dagen plat. De 22e (Nieuwjaarsdag) is dus een goede dag om te reizen. Op het station aangekomen kunnen we makkelijk onze trein vinden. Gelukkig hebben de Chinezen voor getallen geen Chinese tekens, dus we kunnen het treinnummer, de tijd en het perronnummer gewoon lezen. Nu maar hopen dat ze ons ook het goede treinkaartje hebben verkocht, want de plaatsnaam is voor ons niet te herkennen…. Het is lekker rustig in de trein en na wat geruil met handen en voeten en 3 woorden Engels hebben we allebei een beneden bed en de coupé voor onszelf. Lekker uitgerust komen we de volgende ochtend vroeg in Xian aan.

Praktische informatie (2004)

Wij verblijven in het Feiying Hotel een Internationaal Youth Hostel. We betalen 180 Yuan voor een 2 persoonskamer met bad, douche en toilet op de kamer. De kamers zijn ruim en schoon, alleen wat gehorig. Je kunt hier voor 10 Yuan per uur internetten en voor redelijke prijzen kun je excursies boeken en treinkaartjes of vluchten laten boeken. Het hotel ligt op 150 meter van de metro, waarmee je binnen 10 minuten in het centrum staat (3 haltes, een kaartje kost 3 yuan). Het is ook goed te lopen. In een half uur sta je op het Plein van de Hemelse Vrede (Tiananmen Square). Rond het hotel liggen allemaal restaurantjes en winkeltjes. Er is een warenhuis met supermarkt waar je prima brood, fruit, yoghurt en noedels kunt kopen, zodat het heel goed mogelijk is om zelf een maaltijd klaar te maken. De restaurantjes zijn overigens prima en niet duur.

Wij hebben in Beijing ons visum voor Vietnam geregeld. Je kunt na 14.00 uur terecht bij de ambassade. Normaal is het binnen 4 werkdagen geregeld. Het kost 400 yuan en je hebt 1 pasfoto nodig. Wij hebben de versnelde procedure genomen, omdat de ambassade een week gesloten was in verband met Chinees Nieuwjaar. Het kosten ons 600 yuan p.p. en we hadden het visum in 20 minuten in ons handen.