Kangaroo Valley – Feel good vallei

Ik bewaar goede herinneringen aan Kangaroo Valley: een plek zo‘n 2 uur rijden van Sydney waar we onverwacht een paar weken verbleven tijdens onze trektocht door Australië. Kangaroo Valley is zo’n goed bewaard geheim, waar je als Europeaan niets van weet, maar wat je eigenlijk niet mag missen. Er zijn geen echte toeristische highlights, het gaat hier meer om de beleving. Het heeft het laid back gevoel dat past bij Australië. De omgeving is prachtig en de mensen zijn relaxed. Het tempo gaat hier een paar tandjes terug en daar kun je je maar het beste aan overgeven. De vallei is een soort oase in het wat drukkere (voor Australische begrippen) leven aan de kust en het soms ruwe leven dat je vooral in de outback van Australië ziet. Onze uitvalsbasis was Kangaroo Valley Glenmack Park. Een camping die helemaal past in de Kangaroo Valley sfeer, echt een aanrader. De camping ligt aan de rand van het dorp, waardoor je midden in de natuur zit, maar ook zo naar het dorp wandelt. In het dorp zijn leuke winkeltjes, een speeltuin een zwembad. Dat zwembad is dan wel zo’n ouderwets bad zoals waar ik vroeger al kind heenging: een groot rechthoekig bad met erom heen een grasveld en kleedhokjes. Niks mis mee…

“We kopen allebei een echte Australische hoed. Niet alleen, omdat ze leuk zijn, maar met die felle Australische zon zijn ze super nuttig. Ineens snap je dan dat zo’n hoed niet alleen iets voor in een film is”

Een sympathiek dorp en fudge

De eigenaren van de camping, Tara en Dion, zijn twee sympathieke mensen en erg behulpzaam. Van hen krijgen we allerlei tips over de omgeving. Maar laten we beginnen met het dorp. Tijdens ons verblijf werden wij vaste klant van de Fudge Factory. Hier verkopen ze niet alleen heerlijke fudge, maar ook een goede bak cappuccino, overheerlijk ijs en milkshakes. Bij de cappuccino krijg je zo’n heerlijk stukje zelfgemaakte fudge, mmmmm… Op de houten banken van het terras kun je lekker zitten, je bakkie koffie drinken en mensen kijken. We gaan een dagje naar het museum aan de andere kant van het dorp. Het is een soort openlucht museum waar je kunt zien hoe het leven in Kangaroo Valley was in de tijd van de pioniers. Het geeft een goede indruk van het leven toen.

“Als we met onze tas met eten naar de picknicktafel lopen zie ik een boomstam op de grond liggen. Maar als ik nog eens goed kijk zie ik dat hij beweegt”.

Kangaroo Valley

Net door het dorp ligt een kenmerkende stenen brug. Echt een icoon in het landschap. In een van onze wandelingen door het dorp lopen we er naar toe om de brug van dichtbij te bekijken. Bij de brug lopen we naar beneden naar de rivier. We hebben er helemaal niet aan gedacht om zwemkleding mee te nemen, dat had best gekund. In plaats daarvan spetteren we dus maar gewoon met onze kleren aan in een ondiep stukje in de rivier. Als we weer een beetje opgedroogd zijn wandelen we weer terug. Het is een aardig stuk lopen, dus we zijn wel toe aan een pauze als we in het dorp aankomen. We trakteren onszelf op een ijsje bij de fudge factory.

Op de camping zelf is het leven relaxed. Alles is er, maar niks is overdadig uitgevoerd en sluit daardoor mooi aan bij de natuur en de rustige sfeer. Ze hebben ook paarden, geiten en alpaca’s. Die gaan we regelmatig appels en wortels geven. De kinderen vonden dat in het begin wel spannend, maar durven al snel meer. Michelle, onze dochter van 1 jaar,  vindt het grote ‘paajd’ wel heel imposant.

Op zaterdag hebben ze hier een leuke markt op een grasveld naast de camping. Ze hebben daar allerlei verse producten zoals brood en honing, maar ook van die echte Australische hoeden. We kopen allebei zo’n hoed. Niet alleen omdat ze leuk zijn, maar met die felle Australische zon zijn ze super nuttig. Ineens snap je dan dat zo’n hoed niet alleen iets voor in een film is…

We staan een tijdje met het echtpaar te praten dat de hoeden verkoopt. Michelle heeft net de dag ervoor besloten dat ze nu klaar is met aan het handje lopen en loopt nu lekker vrij rond. De markt is op een grasveld en ze hebben er de ruimte. Michelle loopt daarom even lekker rond op het gras. Youri (4) wil haar graag helpen en ze lopen hele stukken hand in hand over de markt. Ze lopen allebei te schaterlachen. De man van de hoeden vindt dit zo’n leuk gezicht dat hij ze allebei een knuffelbeertje laat uitzoeken die ook te koop staan. Gewoon zomaar. Later zie ik op het prijskaartje dat de knuffels 14 dollar per stuk kosten.

“Na een klopjacht van 10 minuten, waarbij Marc met het stoffer en blik achter de spin aangaat, vragen we toch maar aan Tara of ze nog even wil helpen. Gelukkig voor ons ego duurt het ook even voor zij ‘m te pakken heeft”.

Van een paar mensen krijgen we de tip dat we op een picknickplaats in de buurt wombats kunnen zien. Dus gaan we een ‘wombatexcursie’ maken in de schemering. Het voelt een beetje suf, want we rijden over  het terrein waar een heleboel mensen staan te kamperen. Maar dan ineens zien we er één. Hij loopt langs het pad en we kunnen hem goed zien voor hij de bosjes in kruipt. We rijden nog een stukje door en zien er in totaal vier. Bij de laatste stappen we zelfs uit, zodat we hem goed kunnen bekijken. Wat een grappige dieren. En wat leuk dat we die nu ook in het echt hebben gezien!

Rondom Kangaroo Valley

Het is december en dus in Australië zomer en het is erg warm. Nu we hier toch zijn gaan we de omgeving maar eens bekijken. We pakken wat spullen in en vertrekken naar een waterval in de buurt. We moeten een stuk over een onverharde weg. Opeens komen we langs een soort brug die onder water ligt. Het is meer een soort betonplaat, waar de rivier overheen stroomt. Er staan ‘flood indicators’ bij die aangeven hoe diep het is. Het is op dit moment maar een paar centimeter diep, dus rijden we door het water. We zijn nu vlak bij de waterval. We moeten ongeveer 800 meter lopen naar een paar uitzichtpunten. Zelfs 800 meter is met deze hitte veel, maar we worden beloond met een prachtig uitzicht op de vallei en natuurlijk een waterval. Bij een andere waterval in de buurt picknicken we en wandelen we ook weer een klein kilometertje om van het uitzicht te kunnen genieten. Het begint een beetje te betrekken en als we aan het wandelen zijn horen we het in de verte donderen. Als we goed en wel weer terug zijn bij de auto begint het te regenen. Het is inmiddels een graad of 10 afgekoeld. We krijgen een flinke donderstorm en het weer is vervolgens een paar dagen van slag. Maar gelukkig klaart het daarna toch weer op.

We rijden richting Upper Kangooroo Valley. Aan het einde van de weg moet een picknick plaats zijn, maar we kunnen die niet bereiken omdat we door een ‘road flooding’ moeten die we toch wat diep vinden voor onze huurauto. In plaats daarvan stoppen we bij een hangbrug die een prachtig uitzicht heeft over de rivier. We staan al een tijdje te kijken, als we ineens zien dat er dieren zitten op een tak in de rivier. Het is een soort grote hagedis. Als we ze later opzoeken blijken het ‘water dragons’ te zijn. Op de terugweg komen we nog een kangoeroe tegen en dan ziet Marc ineens iets bewegen in de berm. Het blijkt een mierenegel te zijn. Een heel apart dier met een lange snuit. Samen met het vogelbekdier zijn dit de enige zoogdieren die eieren leggen. Hij waggelt het weiland in als hij ons hoort, maar we kunnen ‘m mooi nog net even vastleggen op de foto.

We gaan picknicken bij de stuwdam. Als we met onze tas met eten naar de picknicktafel lopen zie ik een boomstam op de grond liggen. Maar als ik nog eens goed kijk zie ik dat hij beweegt. Het blijkt een gigantische varaan te zijn. Hij waggelt over de grond en zijn gespleten tong beweegt continu naar buiten. Het is een imposant gezicht. Inclusief zijn staart is het beest 2 meter lang. Een van de picknicktafels is al bezet met een stel Australiërs en die bekijken het beest niet eens. Blijkbaar is het dus nogal normaal dat ze hier rondlopen. Ze zijn inderdaad niet gevaarlijk en heten Lace Monitor.

“We hebben een ontbijtpakket gewonnen van een vakslager. Het is een compleet pakket met eieren, sapjes, worsten, lamskoteletten en bacon”.

Op een middag komen we terug van boodschappen doen en we lopen met onze spullen het huisje in. Als ik me omdraai om iets tegen Marc te zeggen geef ik een keiharde gil. Marc schrikt van mijn gil en geeft zelf ook een gil. Er zit een gigantische spin op de muur. Hij is zeker 15 cm groot en heeft van die enge harige poten. We hebben gelezen en gehoord dat er eigenlijk maar twee dodelijke spinnen zijn in Australië, de Redback en de Funnel spider. Deze spin voldoet niet aan de beschrijving van die spinnen, dus dat maakt ons wat geruster. Maar de beet van een niet dodelijke spin kan nog steeds heel vervelend zijn, zeker voor een klein kind.  Marc gaat dus eerst maar eens vragen wat het is en of het gevaarlijk is. Het blijkt een Huntsman te zijn en volledig ongevaarlijk. Dat is mooi, maar we willen ‘m toch het huis uit. Op advies van Tara proberen we hem te vangen met een stoffer en blik. Tara heeft aangeboden de spin voor ons te vangen, maar we proberen het eerst zelf even. Geen schijn van kans… Het beest is razendsnel en schiet achter het matras en in de plooi van een gordijn. Ik ben niet zo’n held en geef met zelf de taak om de kinderen (en daarmee ikzelf ook) op veilige afstand te houden. Na een klopjacht van 10 minuten, waarbij Marc met het stoffer en blik achter de spin aangaat, vragen we toch maar aan Tara of ze nog even wil helpen. Gelukkig voor ons ego duurt het ook even voor zij ‘m te pakken heeft. Uiteindelijk brengt de spin het er niet levend vanaf. Hij verliest een paar poten in de achtervolging. Helaas, we hebben het geprobeerd.

Oud- en nieuw in Kangaroo Valley

We bereiden ons voor op oudejaarsavond. Het blijkt in NSW verboden om zelf vuurwerk af te steken. Je moet het hebben van vuurwerkshows, zoals in Sydney. Helaas is dat net te ver weg. De eigenaresse van de camping vertelt ons dat je in Kangaroo Valley geen vuurwerk zal zien, omdat er zoveel dieren zitten. Het lijkt een rare jaarwisseling te worden. Bij 35 graden hebben we ook nog niet echt het idee dat het vannacht 2011 zal worden. Oudejaarsavond vieren we aan de picknickbank, met lekker eten en een koud biertje. Pas om een uur of 9 begint het wat te schemeren en steken we voor de kinderen sterretjes af.  Als hier toch geen vuurwerk is heeft het ook geen zin om ze om 12 uur wakker te maken, dus om half 10 stoppen we ze in bed en ze vallen als een blok in slaap. Er is op de camping eigenlijk weinig te beleven. We zien niet veel mensen, iedereen lijkt weg te zijn, binnen te zitten of zelfs naar bed gegaan te zijn. Eigenlijk is het maar een saaie boel. Eerder op de avond raakten we aan de praat met een vrouw die eerst tegenover ons stond toen we nog in de camper zaten. Ze heet Ann en komt nu samen met haar man langs wandelen. Ze doen een rondje over de camping, maar ook zij vinden dat er niet veel te beleven valt. In het stuk waar zij staan, staat het vol met tenten en campers. Normaal leeft iedereen daar buiten, maar nu schijnt ook daar niets te doen te zijn. We nodigen Ann en Ian bij ons uit aan tafel en het wordt erg gezellig. Zo vieren we dan oud en nieuw met een stel Australiërs die we hiervoor nog nooit hadden gezien en hierna waarschijnlijk ook nooit meer zullen zien. Als het 12 uur is proosten we daar natuurlijk op. Traditiegetrouw draaien we wel New years day van U2. We zitten nog steeds buiten in onze korte broek en de nacht voelt zwoel aan. Gek om te bedenken dat het nu thuis pas 2 uur ‘s middags is en het nog steeds 2010 is. En gek om je te realiseren dat iedereen thuis al dagen in een dik pak sneeuw zit.

Een kijkje in het Australische vallei-leven

Omdat we wat langer in Kangaroo Valley verblijven, krijgen we ook de kans wat van het leven van de niet-vakantiegangers op te snuiven. Op vrijdag avond gaan we met Tara en Dion en de kinderen lekker wat eten bij de club. In Australië gaan veel mensen naar een club. Eigenlijk is dat niet meer dan een bowlingcentrum waar je ook wat kunt eten en drinken. Je hoeft niet perse lid te zijn, je mag ook als gast naar binnen. Het is supergezellig. Er schuift nog een echtpaar uit Sydney aan die een vast standplaats op de camping hebben. De kinderen hebben de grootste lol met elkaar. Op een gegeven moment begint iemand iets door een microfoon te vertellen en het blijkt dat ze een loterij hebben. Voor de gein kopen we ook wat lootjes en warempel, bij de eerste trekking hebben we gelijk prijs. We hebben een ontbijtpakket gewonnen van een vakslager. Het is een compleet pakket met eieren, sapjes, worsten, lamskoteletten en bacon. En alles supervers en van superkwaliteit. Het is natuurlijk een prachtig pakket maar zelfs als we ons best toen om ons aan te passen aan Australië, is dit voor ons veel te veel voor een ontbijt. Dus we hebben er een paar dagen plezier van. Lekker is het zeker.

Op zaterdag gaan we kijken bij de training van de AFL (een soort rugby, maar dan de Australische variant) en lopen we lekker over de lokale markt. En op zondag gaan Marc en Youri met Tara, Dion en de kinderen mee vissen. Zondagmiddag gaat Marc met Dion mee naar de club om wat te drinken en jeu de boules te spelen met de ‘blokes’. Het is niet alleen heel gezellig, maar het is ook heel leuk om zo wat van het Australische leven mee te krijgen. Zelfs jeu de boule krijgt hier een Australische invulling. Niks oudere mannen met alpinopetten die met uiterste rust en precisie een jeu de boule bal plaatsen op een keurig geharkte jeu de boule baan. Hier staan een aantal stoere manen op een rij; één gooit het butje zo ver mogelijk weg en op het startsein gooien ze allemaal tegelijk hun jeu de boule ballen hard in de richting van het butje.  En dan kijken wie het dichtst bij ligt…

Afscheid

Wij maakten in 2010-2011 een wereldreis met onze kinderen in onze camper. Omdat bij onze aankomst in Australië onze eigen camper (die op dat moment werd verscheept vanuit Amerika) nog niet was gearriveerd, zijn we wat langer in New South Wales gebleven. Daarbij verbleven we meerdere keren in Kangaroo Valley; in eerste instantie toevallig als onderdeel van een trektocht door NSW met een gehuurde camper, later in een cabin op de camping als uitvalsbasis om praktische zaken te regelen voor de komst van onze camper en nog weer maanden later als uitvalsbasis om de voorbereidingen te doen voor het vertrek naar het volgende werelddeel. We namen afscheid van deze mooie plek toen we afscheid namen van Australië. Maar we komen er zeker nog terug.